غــــــــم مثل کــــوه درد می ریزد ســـرم     از در و دیــــوار هی نامـــرد می ریزد سرم

بــغض این تنها رفیق راه؛طغیان می کند     کــــــل دنیا بی برو بــــرگرد می ریزد سرم

زندگی لج می کند با من،نمی فهمد مرا     در بهـــارم بــــرگ های زرد می ریزد سرم

شــدم تنـــها؛شبیه کـوه های دور دست     رعد و برق از آسمان آنقدر می ریزد سرم

زندگی مانند آب سرد می ریزد سرم

(استاد آرباطان)

کاش می دانستم پس از مرگــــم،اولین قطره اشک بر چشمان چه کسی جاری خواهد شد و آخــــرین سیاهپوشی که مرا فراموش خواهد کــــرد چه کسی است تا قبل از مرگــــم جانم را فدایش کنم...

پشت هــــر پنجــــره دیوار دلت می آید؟

مــــن و تنهایی و تکـــــرار دلت می آید؟

تو فقط سعی بر آنی که مسافر باشی!

چشم مـــن در پی اصــرار دلت می آید؟

ویرانه نه آنست که جمشید بنا کرد...

ویرانه نه آنست که فرهاد فرو ریخت...

ویرانه دل ماست که هر لحظه به یادت...

صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ریخت...

شــــــــدم با چت اســــــیر و مبتلایش/ شــــبا پــــیغام می دادم از برایشـــــ

به مـن می گفت هیجده ساله هستم/ تو اسمت را بگو، مـــــن هاله هستم

بگفتم اسم مــــــن هــم هست فرهاد/ ز دست عاشقی صـــــــد داد و بیداد

بگفتــــ هــــاله ز مــــــــــوهای کمندش/کــــــمان ابــــــرو و قــــــــد بلندشــــ

بگفتــــ چشمان مـــن خیلی فریباست/ ز صـــــورت هـــم نگو البته زیباستــــــ

ندیده عـــــاشق زارش شـــدم مـــــــن/ اسیرش گشته بیمارش شــــدم من

ز بـــس هرشب به او چت می نــمودم/ به او مـــــن کم کم عادت می نمودم

در او دیـــــــدم تمـــــــــام آرزوهـــــــــام/ کــه باشد هـــــمسر و امــــید فـردام

بــــــرای دیدنش بی تابــــــــــ بـــــــودم/ زفکرش بـــی خور و بی خوابـــــ بودم

بــــــه خود گــــفتم که وقت آن رسیده/ کــــه بینــــم چهره ی آن نــــــور دیده

بــــــه او گــفتم که قصدم دیدن توست/ زمــــــــان دیــدن و بوییدن توســـــــت

ز رویارویی ام او طــــــــفره می رفتــــــ/ هراســـــان بــود او از دیدنم ســــخت

خلاصــــــه راضی اش کــــردم به اجبار/ گـــــــرفتم روز بـــعدش وقتــــــــ دیدار

رســــــید از راه، وقتــــــ و روز مــــوعود/ زدم از خـــــانه بــــیرون انـــــدکی زود

چـــــــو دیدم چهره اش قلبم فرو ریخت/ گویی اژدهایی بـــــــر مـــــن آویختـــ

بـــــه جای هــــــــاله ی ناز و فریبــــــــا/ بدیدم زشتــــــــ رویی بـــــــود آنجــــــا

نـــدیدم مــــــن اثـــــر از قــــــد رعــــــنا/ کــــــمان ابــــــــرو و چشــــــم فـــریبا

مســــــن تـر بود او از مــــــــادر مــــــن/ شـــــد صــــــد خاک عالم بر سر من

ز تــــــرس و وحشتــــم از هـوش رفتم/ از آن مــــــاتم کـــــده مـــدهوش رفتم

بــه خود چون آمدم، دیدم که او نیست/ دگر آن هاله ی بی چشم و رو نیست

به خــــود لــعنت فرســـتادم که دیگــــر/ نیابم با چـــــت از بهـــــــر خود همسر

بگفتم ســرگذشتم را بـــــه «جــــاوید»/ بـــــــه شـــعر آورد او هم آنچه بشنید

کـــــه تا گـــــیرند از آن درس عـــــــبرت/ ســــــــرانجامی ندارد قصّه ی چتـــــــ